Martin Juffer 10 jaar betrokken bij Veluwegames
Op 17 september 2021 vonden alweer voor het 10e jaar op rij de Veluwegames in Harderwijk plaats. De Veluwegames is een sportdag voor kwetsbare mensen met sociaal-maatschappelijke problemen. Martin Juffer, teamleider bij Woonzorgnet locatie Het Kodal in Nunspeet, is al die jaren betrokken geweest bij dit evenement. De eerste jaren heeft hij deze sportdagen mede mogen organiseren met Kees Grovenstein en onbetwiste aanjager van de Veluwegames, Steef van Montfoort.
Martin was ook dit jaar weer aanwezig met zijn enthousiaste groep bewoners van Het Kodal. Woonzorgnet locatie Het Kodal begeleidt en ondersteunt mensen met een GGZ-indicatie (Ernstige Psychiatrische Aandoening en Verslaving) in kleinschalige woonvoorzieningen bij wonen, werken en zinvolle dagbesteding.
Interview: Marry van Koot / Foto: Koos van Loo
M: Martin, hoe ben jij 10 jaar geleden in aanraking gekomen met de Veluwegames?
MJ: Vanuit de zorg Noordwest-Veluwe hebben we regelmatig overleggen en daar werd het evenement bekendgemaakt. Tevens ben ik gemeenteraadslid van Plaatselijk Belang Nunspeet. Ik vond het direct een prachtig initiatief, omdat juist voor onze bewoners een sportclub ‘een brug te ver’ is. Schaamte en gêne, maar vaak ook financiën weerhouden onze bewoners ervan om daaraan deel te nemen. En zeker alcohol-, drugsgebruik en het niet goed zorgen voor jezelf, brengen een ongezonde levensstijl met zich mee en juist daarom is sporten en bewegen zo goed. Door mee te doen hopen we onze bewoners te stimuleren meer uit zichzelf te halen.
M: Je hebt in Nunspeet een groep van 25 personen en aan dit evenement namen maar 3 deelnemers uit jouw groep deel. Dat lijkt erg weinig.
MJ: Voor iemand die niet goed bekend is met mensen met een achterstand tot de maatschappelijke samenleving, lijkt dit misschien erg weinig. Maar je moet niet vergeten dat deze mensen al heel lang niet door de maatschappij worden geaccepteerd. Zij hebben een stigma opgeplakt gekregen, waardoor zij zich meer en meer terugtrekken uit die maatschappij, geïsoleerd raken en vereenzamen. Onze grootste uitdaging is dan ook om ze te enthousiasmeren om deel te nemen aan activiteiten.
Wij zien trouwens wel verschil met mensen met een autismespectrumstoornis op de locatie Van Muijlwijk in Arnhem. Zij doen veel gemakkelijker mee aan activiteiten. Als de leiding zegt: “We gaan volgende week naar een barbecue”, dan is het gewoon “Oké, volgende week gaan we naar de barbecue.” Bij onze groep is het zo dat er vaak in- en intrieste verhalen schuilen achter de problematiek van onze bewoners. Vaak zijn deze trauma’s al tijdens de jeugd ontstaan, en door de vreselijke dingen die ze hebben meegemaakt voelden zij zich niet geaccepteerd en buitengesloten. Zij mochten er niet zijn! Het vergt enorm veel tijd en geduld om die gedachtegang te doorbreken. En dan nog vluchtten ze bij de minste of geringste tegenslag weer terug in hun eigen opgebouwde wereldje.
‘Wij zouden het zo fijn vinden als meer mensen eens bij ons binnenkomen om te ervaren hoe onze groep werkt, woont en leeft’
Een recentelijk voorbeeld van dit opgeplakte stigma, is dat wij op zoek zijn naar een andere locatie omdat de huidige locatie gedateerd is. Wij hebben samen met de gemeente Nunspeet een mooie plek gevonden, maar de omwonenden hebben bezwaar aangetekend. Bang voor overlast, dalende huizenprijzen, drugsdealers, criminaliteit en dergelijke. Terwijl zich in de 12 jaar dat ik hier nu werk maar eenmaal een geweldsincident heeft voorgedaan. In onze woonvorm gelden overigens dezelfde regels als op straat. In de openbare ruimte mag niet worden gebruikt of alcohol worden gedronken. Dit beperkt zich tot de eigen appartementen van de bewoners.
Wij zouden het zo fijn vinden als meer mensen eens bij ons binnenkomen om te ervaren hoe onze groep werkt, woont en leeft. Vaak verandert dit hun beeld ten gunste van deze woonvormen en de zorg die wordt geboden. En daardoor bekijken ze onze bewoners ineens door een hele andere bril. Onze buurvrouw komt zeker een paar keer per week binnen wandelen voor een praatje of kopje koffie, omdat ze de sfeer zo fijn vindt. Deden maar meer mensen dit!
M: Wat vinden jouw deelnemers het mooiste aan de Veluwegames?
MJ: Jezelf kunnen zijn. Je niet bekeken of afgewezen voelen, maar met gelijkgestemden onder elkaar zijn. Het motto van onze woongroep is trouwens ook ‘jezelf zijn’!
M: Volgend jaar weer?
MJ: Natuurlijk, bij leven en welzijn en dan hopelijk met meer deelnemers. Want het zijn dan misschien niet veel deelnemers geweest, maar… ze hebben genoten voor 10!